Zijn er nog fiere Gentenaars?

Wat is er toch aan de hand in Gent, een stad die meer en meer op een in zichzelf gekeerd dorp begint te lijken? 

Een bijdrage van Milo Rau en Nathalie De Boelpaep, resp. artistiek en zakelijk directeur van het NTGent, in de Morgen gisteren deed me in mijn koffie verslikken. Titel van het stuk: 'Wij van het NTGent, wij lijken wel barbaren.'

Ze reageerden op de controverse die ontstaan is naar aanleiding van hun vraag om een kunstwerk van Honoré d'O uit de inkomhal van het Gentse theater te vervangen door een ander werk. De controverse bestaat erin dat de verf van het werk van Honoré d'O amper droog is, maar dat het huidige bestuur van de schouwburg het niet langer vindt passen bij 'het globale democratische realisme waar we met ons team aan werken' (einde citaat).

Ik denk daar net zoals veel anderen het mijne van. Maar ik denk vooral: wat een schrale polemiek! De leiding van het belangrijkste stadstheater en die van het belangrijkste Gentse museum (het SMAK - Museum voor Hedendaagse Kunst) die met modder naar elkaar gooien in de krant. Een zielig spektakel.

Wat mij enorm stoort in de tekst is dat de leiding van de belangrijkste schouwburg van Gent de grootste partij van Vlaanderen in 1 adem noemt met extreem-rechtse partijen als Vlaams Belang, AfD en Front National. Het gemak waarmee de N-VA hier, zonder enige argumentatie, weggezet wordt als onverdraagzaam en xenofoob kan voor mij écht niet door de beugel, en wijst op een intentieproces van mevrouw De Boelpaep en mijnheer Rau. Die laatste zou nochtans beter moeten weten na zijn recente boeiende gesprek met staatssecretaris Theo Francken in de Standaard.

Wat een onzin dat N-VA een claim zou leggen op patrimonium en erfgoed, te gek voor woorden. Bewijs? Niet nodig. Om de titel van het NTGent-opiniestuk te parafraseren: wij van N-VA, wij lijken wel barbaren.

Mag ik hier even een klein overzicht geven van de recente Gentse ‘verbindende’ stadscapriolen.

Neem die komedie rond de ‘stadsdebatten’ op de Gentse Feesten, niet meer dan onderonsjes. En als die navelstaarderij in de media opgemerkt wordt, ontstaat meteen een controverse over de verslaggeving ervan. Schieten op de pianist, iemand? Dan was er de farce met het censureren door de lokale televisie AVS van een protestlied over het circulatieplan, netjes weggeknipt uit de ether.

Ondertussen profileert een partij als Be.One zich in de Arteveldestad door alle andere partijen te beschuldigen van racisme en neo-kolonialisme, en meet zich daarmee blijkbaar voldoende sérieux aan om in de stadsdebatten als volwaardig aanzien te worden.

Nog opgemerkt in het feestrumoer:  giftige woordenwisselingen tussen de Gentse Feestenburgemeester Christopher Peeters (Open VLD) en de schepen van mobiliteit Filip Watteuw (Groen) naar aanleiding van het wangedrag van fietsers.

De Gentse Goed Nieuws Show mag blijkbaar vooral niet verstoord worden door andere stemmen.  

Enkele weken terug was er het goedpraten van Turkse taalcursussen in de stadsscholen, gegeven door leerkrachten gedetacheerd door het regime van Erdogan, en het eigengereide en bochtenrijke parcours van Groen over de hoofddoekjes in het Gentse stadsonderwijs. Wie daar vragen bij stelt, wordt meteen afgeserveerd met de bekende argumenten.  

Ik vraag me af: zijn er nog fiere Gentenaars?

De stad is toe aan verandering, zoveel is duidelijk.