#jesuisTremelo

'20 jaar te laat', vond mijn kapster over de Tremelo-reportage in Pano die Eén eerder deze week uitzond. Ze had gelijk. Wat was het verschil met de reportage die Paul Muys in de jaren '80 maakte in de Antwerpse Seefhoek? 

Ja, sommige Vlamingen zijn terughoudend tegenover nieuwkomers, en het klopt dat sommige reacties die te horen waren het fatsoen ver voorbij zijn. Noem ze wat mij betreft dom of racistisch. En ja, die terughoudendheid kan met huidskleur, kledij of een al dan niet terecht veronderstelde geloofsovertuiging te maken hebben.

Dat soort vooroordelen kan trouwens niet exclusief toegeschreven worden aan deze of gene bevolkingsgroep, maar dat inzicht kreeg je niet mee in de reportage. Dat was heel expliciet ook niet de bedoeling van de makers.

Op Facebook zag ik een pertinente opmerking van iemand - zelf moslim nota bene - die zich geërgerd had aan het feit dat de vestimentaire outfit van het koppel precies gekozen was om aan een clichébeeld te beantwoorden. Hij argumenteerde terecht dat moslims in alle kleuren en maten bestaan. 

Ik denk dat de makers van Pano zich hier serieus vertild hebben. De materie die aangesneden werd, verdient beter dan verborgen camera, zeer selectieve montage en hapsnap interpretaties over marktbezoekers die flyers weigeren, een gesprek afwimpelen of buurmannen die al dan niet met tegenzin een handje toesteken bij het uitladen van een auto. 

De makers wilden een punt maken, zoveel is duidelijk. Johan Sanctorum verwoordde het als volgt op 'Doorbraak': ' Een nieuwe vlaag van politiek-correcte, dit keer deconstructieve journalistiek, met de bedoeling om de Vlaamse onderbuik uit te baggeren? We hebben er het raden naar, ik dacht dat de VRT dat stadium ondertussen gepasseerd was.' (lees hier het volledige stuk)

Tot slot nog dit: opvallend is ook dat de opiniemakers en sociologen die eerder deze week brandhout maakten van de enquête die HUMO afnam over moslims in Vlaanderen zwijgen over de manier waarop 'Pano in Tremelo' tot stand kwam.