Hoog bezoek in het Vlaams parlement

Ik had de eer om in naam van de N-VA-fractie mevrouw Irina Bokova, directeur-generaal van de UNESCO, welkom te mogen heten in het Vlaams parlement. Ter gelegenheid van haar bezoek vond voor het eerst in de geschiedenis van de parlement een verenigde commissie plaats. De tekst die ik daar bracht, leest u onderaan.
---

Dear misses Bokova,

In naam van de N-VA-fractie heet ik u van harte welkom in het Vlaams Parlement. Het is de eerste keer dat u hier te gast bent, maar toch zijn we geen vreemden voor elkaar.

Sinds 1998 zijn UNESCO en Vlaanderen namelijk actieve partners. Vlaanderen is 1 van de weinige regio’s die met UNESCO een samenwerkingsovereenkomst heeft gesloten.

Door die samenwerking hebben we de voorbije 20 jaar UNESCO kunnen steunen met bijna 30 miljoen euro. Dat geld ging en gaat voornamelijk naar de ondersteuning van UNESCO’s beleid op het gebied van cultuur, wetenschap en onderwijs. Ik kan me geen betere wapens tegen onwetendheid en radicalisering voorstellen.

We geloven dat onderwijs en cultuur de dragers zijn van identiteit, en hefbomen zijn voor een betere wereld, voor vrede en duurzame ontwikkeling. We nemen heel bewust dat grote engagement op omdat de problematiek ons aan het hart gaat.

Vlaanderen neemt ook het voortouw in de strijd tegen het iconoclastisch fundamentalisme en tegen de culturele barbarij die we zien in het Midden-Oosten. Onze regio draagt 170.000 dollar bij aan het project ‘Rallying the international community to Safeguard Syria’s Cultural Heritage’.

De Vlaamse regering geeft daarmee invulling aan de resolutie van het Vlaams parlement om een duidelijk engagement aan te gaan om het cultureel erfgoed dat zich buiten Vlaanderen bevindt, te behouden. Onze minister-president geeft zijn erfgoedbeleid trouwens altijd een internationale dimensie, onder andere door de opvolging en implementatie van de culturele conventies bij de UNESCO te benadrukken.

De problematiek van bedreigd erfgoed in conflictsituaties is actueler is dan ooit, maar het is tegelijk een problematiek die ons niet vreemd is.

Ook onze regio heeft in de loop van de 20ste eeuw oorlogsgeweld gekend, met burgerslachtoffers, vluchtelingenstromen, en Vlaamse dorpen en steden die van de kaart geveegd werden. De Groote Oorlog wordt in Vlaanderen nog steeds heel intensief herdacht, en ik gebruik dat woord ‘intensief’ niet licht. Vandaag, ruim 100 jaar na de start van de oorlogsgruwel, zijn we er nog steeds van overtuigd dat de gebeurtenissen van '14-'18 ons dwingen tot herinnering én bewustwording. Alle slachtoffers van deze gruwelijke oorlog, hier in Flanders Fields, verdienen vandaag, maar ook morgen, een waardige nagedachtenis. 11 november 2018 wordt een datum om naar uit te kijken. In internationale solidariteit, waarbij we allen het perspectief van ‘Nooit meer oorlog’ en een verdraagzame samenleving voor ogen houden.

‘Those who do not know history’s mistakes are doomed to repeat them’, zei de Spaans-Amerikaanse filosoof George Santaya.

Wij zeggen: cultureel erfgoed, van welke aard dan ook, is gemeenschapsvormend. Het is de veruiterlijking van wie we zijn, waar we voor staan, wat onze voorouders ons nagelaten hebben.

Een paar weken geleden bezocht ik hier in Brussel de door u georganiseerde UNITE4Heritage-conferentie. Met die campagne zet u erfgoed dat door conflicten bedreigd wordt helemaal bovenaan de agenda. Ik denk dat ik niet alleen voor mijn fractie spreek - maar ook voor die van de collega’s - door te stellen dat dit een gedeelde zorg is.

Vlaanderen geeft niet alleen financiële steun. Ook  de inzet van Vlaamse expertise wordt gewaardeerd in het UNESCO-veldwerk. Dat is oa zo in het Syrië-project waar ik het net over had. Vlaanderen wil zich via UNESCO aan de wereld tonen als een zelfbewuste, creatieve regio die ervaringen deelt, uitdagingen aangaat en oplossingen zoekt.

We herkennen ons in de vredesdimensie die u in uw werk legt en bieden dan ook onze expertise aan op het vlak van trauma, transformatie, humanitaire hulp, vredesopbouw,  culturele en academische diplomatie.

Vlaanderen en UNESCO mogen trots zijn op de samenwerking van de voorbije –bijna - 20 jaar. Ik weet dat UNESCO de spil EU-Vlaanderen - zowel in de interne als externe communicatie - aanhaalt als een voorbeeld van good practice. En daar zijn we trots op.
Wij hernieuwen ons engagement al die jaren niet omdat het moet, maar omdat we het willen.
 
En ik hoop dat Vlaanderen op die manier een bron van inspiratie mag zijn voor andere regio’s, in Europa en daarbuiten, om ook in de toekomst samen met UNESCO mee te werken aan een betere wereld.